وی درباره حضور و مشارکت دانشگاه‌ها در این رویداد فرهنگی ، گفت: فیلمنامه و تولید یا نگارش فیلمنامه بخشی از چرخه صنعت سینمای ایران است و در نتیجه ضعف یا قوت آن وابسته به عوامل و عناصر مختلفی است که نیاز به پژوهش و مطالعه دارند. نظارت و ممیزی از عوامل موثر بر چند و چون نگارش فیلمنامهها محسوب می شوند، همانطور که بضاعت تکنولوژیک سینمای ایران یا سواد میان رشتهها و بویژه ادبی نویسندگان سینمای ما نیز در تولید فیلمنامهها نقش مهمی داشته و دارند.
حسینی افزود: اگر ورود پژوهشگران دانشگاهی توجه به این گستره از عوامل و مطالعه آنها باشد قطعاً موثر و مفید خواهد بود ضمن اینکه در طول زمان قطعا گفتگوی نزدیک اهل نظر و فعالان سینما، منجر به بازنگری و بازشناسی واقعی و درست تر مسائل و نظرات هر یک از دو طرف میشود.
حسینی درباره ملاک ارزیابی پژوهش‌ها توضیح داد: علاوه بر معیارها و استانداردهای معمول انجام یک کار پژوهشی ، آنچه در ارزیابی آثار این جشنواره اهمیت ویژهای دارد، توجه به مسائل و موضوعات سینمای ایران است که چنانچه مد نظر پژوهشگران نباشد، هر اندازه اثر به لحاظ علمی و تحقیقاتی متقن و محکم باشد مورد استقبال هیاتهای داوری قرار نخواهد گرفت.
وی درباره کمرنگ بودن مقوله پژوهش در کشور گفت: دلایل مختلف و متعدد تاریخی ، فرهنگی ، اجتماعی و سیاسی در این ماجرا دخالت دارند که فرصت پرداختن به آنها در این مجال نیست. آنچه مهم است این است که اندک اندک در حوزه های مختلف و از جمله سینما، مطالعه و تحقیق اهمیت پیدا کرده است. شاید هم لطماتی که بویژه در حوزه اقتصادی، کارهای بی مطالعه و پژوهش، به بار آورده، موجب شده تا ضرورت و اهمیت تحقیق درک شود، که به هر حال مبارک و مغتنم است.
وی با اشاره به محورهای پژوهشی اینجایزهاظهار داست: این محورها در ارتباط با یکدیگر معنا و اهمیت پیدا می‌کنند و در نتیجه، همگی از اهمیت و اعتبار یکسانی برخوردارند.
حسینی همچنین گفت: اگر در نهایت نتوانیم آرشیوی از پژوهش‌های برتر داشته باشیم یعنی اگر دانشی که تولید می شود انباشته نگردد ، نقض غرض رخ داده است. این خود از آداب و قواعد مسلم پژوهش است که هر تحقیق جدیدی باید بر مبنای مطالعات گذشته و پیشینی، انجام شود و لذا نه تنها پژوهش های برتر بلکه کل پژوهش ها باید در سامانهها بایگانی شود و هر یک مقدمهای برای مطالعات بعدی باشد.
